قصه ای دارم ز رنجی بی حساب                 جلوه گر در لا به لای این کتاب                                                        قصه ی من قصه ی پیوستگی ست             قصه ای از عشق و از دلبستگی ست                                            قصه ی عشق است و سوز و ساز عشق     شور عشق و نغمه و آواز عشق                                                  آتشی سوزنده اما تابناک                          ملتهب گردد ولی د ر جان پاک                                                     پرتوی روشن چو انوار خدا                           بر زمین تابیده از اوج سما                                                           تافته بر تار و پو د آدمی                              پاک سازد تا وجود آدمی                                                              چون هوس از عشق او پا می کشد                 آدمی را عشق بالا می کشد                                                عشق خورشید جهان ارا بود                        عاشق و معشوق روزنها بود                                                     عشق را معشوق آیینه ست و بس                 در نیابد کنه ذات عشق کس                                                        گاه لیلی می شود مرآت عشق                         گاه شیرین غرق در آیات عشق                                                این زمان برده ست از تن تاب من                     جلوه گر خورشید در مهتاب من                                                           عشق او را جلوه گاه خویش ساخت           تامرا با جلوه های خود گداخت                                                    کوره شد مهتا ب و جانم ذوب شد                  شعله هایش استخوانم ذوب کرد                                                         رفتم اندر کوره خشت نیم خام                     آمدم بیرون زر خالص تمام                                                                مرحبا ای عشق جان افروز من                    راز عشق و رمز ساز و سوز من                                                      در فراقت من خدا را یافتم                            اسب همت سوی گردن تاختم                                                               کشتم اندر خویشتن وسواس را               ساختم حاکم الـــــــــــــــه النا را                                                     راستی آن اوستاد معنوی وه چه خوش گفته ست اندر مثنوی عشق اگراز این سرو گر زان سر است عاقبت ما را بدان شه رهبر است گر چه از عشق تو مجنون همی از تو ای مهتاب ممنونم همی گر که می سوزد وجودم گو بسوز تا شوی مانند خور عالم فروز

اشعار منصور امینی باغبهادرانی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: